W każdej tkance naszego organizmu możemy wykryć 3 formy magnetyzmu (ferromagnetyzm, paramagnetyzm, diamagnetyzm), np. tkanka obrzęknięta jest mocno diamagnetyczna, diamagnetyczne są witaminy z wyjątkiem witaminy B12. Za pomocą magnetyzmu można w tkankach wytwarzać pola elektryczne, tkanka staje się wówczas silnie paramagnetyczna.

Francuscy lekarze ze szkoły prof. Chrcota ustalili, że magnes może na ludzki organizm wpływać rozmaicie:
– wywoływać w miejscu działania swędzenie, mrowienie, wrażenie kłucia a nawet bólu
– przywracać zniesioną wrażliwość dotykową w skórze, albo „przenosić” niewrażliwość
z chorej połowy ciała na zdrową
– likwidować lub wywoływać kurcze i drgawki
– łagodzić bóle różnego jego pochodzenia, lub nawet też wywoływać ból
– powodować ogólne osłabienie, senność (magnes stały lub solenoid elektromagnetyczny).

Należy jednak stwierdzić że żywiołowy rozwój magnesobiologii obserwowany jest dopiero w ostatnich dziesięcioleciach, między innymi mózg oprócz znanych nam funkcji pełni funkcję receptora stałego pola magnetycznego. Jak twierdzi prof. Sedlak: nasza egzystencja, nasze ciało, wszystkie procesy życiowe to nic innego jak działalność elektromagnetyczna stymulująca wszystkie ,możliwe procesy biofizyczne i biochemiczne. Pod wpływem pola magnetycznego znika i powstaje życie na ziemi, powstają jego nowe formy.
Na skutek czynników cywilizacyjnych np. obniżanie poziomu wód gruntowych, powstawania warstw izolujących jak asfalt, beton, konstrukcje, dochodzi do zmniejszania pola magnetycznego a nawet częściowego zaniku. Przebywanie na takich miejscach prowadzi do powstania defektu pola magnetycznego w ciele (Magnetic Field Syndrom Deficiency).
Niedobór pola magnetycznego może doprowadzić do sztywności karku, barków, migren, zawrotów głowy, bezsenności i zaparć, do wzmożenia intensywności chorób, jak również do braku reakcji na różne terapie konwencjonalne i niekonwencjonalne. Lekarze japońscy przeprowadzili badania na licznej grupie pacjentów, którzy nie poddawali się żadnej terapii. Zastosowano kurację magnetyczną po której 85% tych osób odzyskało pozytywną reakcję na podawane medykamenty. Po wieloletnich doświadczeniach prowadzonych w różnych instytutach stwierdzono że magnetyzm wspomaga i wspiera powrót do zdrowia przy:
– zranieniach i złamaniach kości;
– wzmacnia przepływ krwi w tkankach;
– normalizuje obraz krwi, jej lepkość i krzepliwość.

Magnetyzm wpływa także na aktywność enzymów, rozwój embrionalny, hamuje wzrost obrzęku, poprawia przyswajanie soli mineralnych przez tkanki, przywraca polaryzację komórek i odnawia potencjał błon komórkowych. Magnetyzm działa na rozkurczenie tkanki mięśniowej, tonizuje je a także uelastycznia włókienka, zdegenerowane tkanki czyni sprężystymi, odpiera stany infekcji, zmniejsza niebezpieczeństwo tworzenia się kamieni (w nerkach, żółć, pęcherz), jak również zapobiega zwapnieniu naczyń i reumatyzmowi. Magnetyzm pomaga także przy chorobach oczu, bólach stawów, cukrzycy, histerii, wzdęciach brzucha, bólach żołądka, moczeniach nocnych, oziębłości seksualnej, impotencji, hemoroidach, zapaleniu pęcherza, chorobach skóry jak trądzik, egzemy, łuszczyca, zawroty głowy, mdłości, nadwadze, chorobach serca i naczyń krwionośnych, dusznicy bolesnej, wysokiemu ciśnieniu, arteriosklerozie, bólach zębów, zapaleniu nerwów, gośćcu, zaburzeniach przy miesiączkowaniu, zaburzeniach w widzeniu, zaniku mięśni, neurasteni, stwardnieniu tętniczek nerkowych itp. Przy samoleczeniu magnetyzmem stosuje się paletki, plastry, poduszki i materace magnetyczne, które nakłada sięna miejsca bolące lub na punkty akupunkturowe, lub meridiany stanowiące odpowiedniki dolegliwości. Magnesy powinny mieć natężenia 600 – 1200 gaussów.

Różne techniki magnetoterapii

– przylepiony magnes na miejsce bolące nosi się od 30-60 minut
– można używać magnes w celach profilaktycznych, w celu wzmocnienia własnego pola magnetycznego, nalepiając go do 60 minut jednorazowo na wnętrze dłoni i podeszwę stopy.
Magnes na podszewkach stóp ma silny wpływ na wszystko co znajduje się pod pępkiem, wchodzą w to między innymi organy wewnętrzne. Magnes na dłoniach ma silny wpływ na wszystko co znajduje się ponad pępkiem.

Zastosowanie wody magnetyzowanej

Stawiamy dwie butelki wody na 24 godziny (jedna butelka na stronie bieguna północnego, druga na stronie bieguna południowego tego samego kawałka magnesu). Następnie miesza się próbki i przechowuje w lodówce do 10 dni. Stosujemy profilaktycznie. Dorośli mogą przyjmować 3 razy dziennie w czasie posiłków do 50 ml (kieliszek), dzieciom daje się połowę, niemowlętom jedną pełną łyżeczkę od herbaty. W przypadkach epidemii lub chorób zakaźnych pije się wodę co 3 godziny. Profilaktykę można wzmocnić poprzez trzymanie kawałeczka magnesu lub przylepienie go pod dłońmi (rano) i pod stopami (wieczorem). Dla dzieci połowa tego co dla dorosłych, dla niemowląt
1-3 minut. W czasie epidemii czas trzymania magnesu o 30% dłuższy.
UWAGA! Kształt magnesu musi być kolisty w którym jedna powierzchnia ma biegun ujemny a druga dodatni. Magnetyzm bieguna północnego potrzebny jest przy stanach zapalnych, infekcjach, krwawieniach, złamaniach kości, obrażeniach, kamicy nerkowej, raku, przy zapaleniach oczu, ust, szyi, stosować okłady z wody namagnetyzowanej biegunem północnym. Magnetyzm południowy stosowany jest przy bólach mięśni, złym trawieniu, osłabieniu narządów – stosować równolegle okłady z wody namagnetyzowanej lub ją pić (z bieguna południowego).

ZASADY BHP

1. magnesu nie wolno stosować w pobliżu jakichkolwiek metalowych, elektrycznych lub elektromagnetycznych urządzeń, zarówno wewnątrz organizmu ludzkiego jak i zewnątrz (rozrusznik serca, aparaty słuchowe, płytki lub gwoździe w kościach).
2. magnesów nie wolno stosować na miejsce gdzie skóra jest uszkodzona naświetleniami rtg, radem, kobaltem itp.
3. nie zaleca się stosować kobietom ciężarnym
4. nie stosować magnesu w okolicach serca, uszu i oczu
5. jeżeli nastąpią silne objawy bólów głowy i senności, terapię należy skrócić
6. najlepszy okres stosowania to wczesny ranek, przed śniadaniem. Po terapii pije się zimne napoje, rankiem stosować je po kąpieli.
7. nie należy stosować terapii przed jedzeniem

– wywoływać w miejscu działania swędzenie, mrowienie, wrażenie kłucia a nawet bólu